Φυσικά Σφουγγάρια

Τα φυσικά σφουγγάρια υπερτερούν των συνθετικών για πολλούς λόγους. Τα φυσικά σφουγγάρια είναι πιο ανθεκτικά και διαρκούν περισσότερο από τα συνθετικά σφουγγάρια, επειδή είναι πιο ανθεκτικά στην τριβή. Επιπλέον, τα φυσικά σφουγγάρια είναι καλύτερο για την καθημερινή περιποίηση του σώματος και την καθαριότητα, επειδή απορροφούν περισσότερο νερό, το οποίο και κρατάνε χωρίς να το αποβάλλουν. Επίσης διαθέτουν σύστημα αυτο-καθαρισμού μέσω των περίπλοκων συγκοινωνούντων καναλιών από τα οποία και αποτελούνται.

 

Κάλυμνος και σφουγγάρι

Κάλυμνος και σφουγγάρι είναι δύο έννοιες αλληλένδετες. Η Κάλυμνος είναι ευρύτερα γνωστή ως το «νησί των σφουγγαράδων», λόγω της ιδιαίτερης ενασχόλησης των Καλύμνιων με τη σπογγαλιεία, την επεξεργασία και το εμπόριο των φυσικών σπόγγων.
Η μεγάλη ανάπτυξη της σπογγαλιείας στο νησί ήδη από το 18ο αιώνα ως σήμερα υπήρξε παράγοντας ακμής και ευημερίας.

Τα εμπορεύσιμα σφουγγάρια διακρίνονται σε πέντε κατηγορίες:
Καπάδικα, ματαπάδες, λαγόφυτα, τσιμούχες και μελάθια. Η επεξεργασία τους αρχίζει αμέσως μετά την εξαγωγή από τη θάλασσα. Με επανειλημμένο ποδοπάτημα, κοπάνισμα, πλύσιμο με θαλασσινό νερό και εμβάπτιση σε διάλυμα υδροχλωρικού οξέος, αφαιρείται η εξωτερική τους μεμβράνη και απομακρύνονται τα ξένα σώματα (άμμος, πέτρες, όστρεα) από το εσωτερικό τους.
Ακολουθεί το ψαλίδισμα και η κατάταξη σε κατηγορίες, ανάλογα με το μέγεθος και την ποιότητα.

Μέθοδοι σπογγαλιείας (παλαιότερες και νεότερες):
Η Καγκάβα. Ειδικά διαμορφωμένο ξύλινο σκάφος που διέθετε συρόμενα εργαλεία, με τα οποία αποσπούσε τα σφουγγάρια από το βυθό και τα μάζευε εντός δικτυωτού σάκου.

Οι Γυμνοί Δύτες. Με μόνο εφόδιο την αναπνοή και υποβοηθούμενοι από τη σκανταλόπετρα (πεπλατυσμένη πέτρα) για γρηγορότερη κατάδυση, οι δύτες κατέβαιναν σε μεγάλα βάθη, που έφταναν ως και τα 60-70 μέτρα, και παρέμεναν κάτω από το νερό για χρονικό διάστημα που προσέγγιζε τα 3-4 λεπτά.
Το Σκάφανδρο. Πλήρης ενδυμασία κατάδυσης, που περιλάμβανε στολή, περικεφαλαία, χάλκινο θώρακα, μεταλλικά παπούτσια. Μία χειροκίνητη αντλία έστελνε φυσικό αέρα στην αεροστεγή στολή του δύτη μέσω σωλήνα.
Το Φερνέζ. Αναπνευστικός μηχανισμός που συνδύαζε τα πλεονεκτήματα του γυμνού δύτη και του σκαφάνδρου. Ο εξοπλισμός περιλάμβανε ένα μικρό αερόσακο στην πλάτη του δύτη, τη μάσκα και τονσωλήνα τροφοδοσίας φυσικού αέρα από αεραντλία.
Ο Ναργιλές. Τη δεκαετία του 1970 αντικαταστάθηκαν όλες οι παλαιότερες μέθοδοι από αυτό το σύστημα, στο οποίο ο δύτης είναι ενδεδυμένος με στολή βατραχανθρώπου και ένας μηχανικός αεροσυμπιεστής τού παρέχει αέρα από το σκάφος.